မိသားစုသမိုင္းျဖစ္ခ့ဲေသာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအမိသားအဖတစ္ေတြ ေတာျပန္တိုင္း ၾကားရေလ့ရွိတ့ဲ အေၾကာင္းအရာ၂ခု ရွိပါတယ္။ 
ပထမတစ္ခုက အေဖ့အေၾကာင္းပါ။ အေဖ့ကို ၄၉ခုထဲ ေမြးျပီး မီးတြင္းမွာတင္ အလံနီေတြ ၀င္တာနဲ႔ ရြာပ်က္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဖြားက ခုႏွစ္ရက္သား အေဖ့ကို ေစာင္နဲ႔ပတ္ျပီး ေျပးရတာေပါ့။ အဘိုးက ရြာသူၾကီးဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ လုိက္မေျပးႏိုင္ဘူး။ ေျပးရင္း တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ ျခားထားတ့ဲ ေခ်ာင္းကိုေရာက္ေရာ။ အ့ဲေနရာကို ပန္းေမာက္ခုံတံတား ေခၚသတ့ဲ။ တံတားလို႔သာ ဆိုတယ္၊ ကြမ္းပင္ကို အလုံးလိုက္ျဖတ္ျပီး ဟုိဖက္ဒီဖက္ေဒါက္နဲ႔၊ အသာေမွးကိုင္စရာ လက္တန္းနဲ႔ သြားသာရုံ လုပ္ထားတာမ်ိဳးပါ။ တစ္ေယာက္ျပီးမွ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကူးလို႔ရတာပါ။ ေခ်ာင္းက ေရစစ္ခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ေအာက္ကႏြံေတြနဲ႔ အျမင့္ၾကီးလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဖြားကလည္း မီးတြင္းဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ မရဲဘူးထင္ပါရဲ႕။ တံတားေပၚ ေလွ်ာက္ေနရင္းတန္းလန္းကမွ ကတုန္ကရီၾကီး ျဖစ္လာျပီး ဆက္မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔ေမာင္အၾကီး (ကၽြန္ေတာ့္ဘိုးၾကီး)က ရႊံ႕ထဲဆင္းခ်သြားျပီး 
“မမ ငါ့ဆီကေလးကို ပစ္ခ်လိုက္၊ ႏို႔မို႔ ကေလးေရာ နင္ပါ ျပဳတ္က်လိမ့္မယ္” ဆိုတယ္။ အဖြားလည္း ကေလးကို (ကၽြန္ေတာ့္အေဖ)ကို ငါးစပ္ေစာင္နဲ႔ ပတ္ျပီး ပစ္ခ်လိုက္တာ ဘိုးၾကီးက ေအာက္က ဆီးဖမ္းထားလို႔သာေပါ့။ အဖြားလည္း အ့ဲက်ေတာ့မွပဲ ရဲရဲေလွ်ာက္ရဲေတာ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ဘိုးၾကီးမဆုံးခင္အထိ ရြာျပန္တိုင္း အေဖ့ကိုျမင္တာနဲ႔ သူေျပာျပေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ဘ၀မွာ ဒီကိစၥဟာ သိပ္ကို အမွတ္ရစရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ ျပန္ေျပာေနတ့ဲသူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္သိပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္သြားခ့ဲသလိုကို သူ႔စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ေနခ့ဲတာပါ။ ခုေတာ့ ရြာမွာ ဘိုးေလးရွိေနေသးေတာ့ ဒီတစ္ခါ ရြာျပန္ရင္ “မင္းအေဖ မီးတြင္းၾကီး ရြာပ်က္ေတာ့...” ဆိုတ့ဲ ဇာတ္လမ္းကို ဘိုးေလးက တာ၀န္ယူပါလိ္မ့္မယ္။
ေနာက္အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ 
၈၈မွာ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ အစပိုင္း ရန္ကုန္မွာ ေနၾကေသးတယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ လာရင္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထြက္ထြက္ၾကည့္တ့ဲဒဏ္ကို အေဖမခံႏိုင္ေတာ့တာရယ္၊ အိမ္မွာ အေရးအေၾကာင္းဆို အေဖ့မွာလည္း လမ္းထဲက မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္က ေဆာင္ဖို႔ေပးထားတ့ဲ နတ္ဆက္တ့ဲဓားတစ္လက္ပဲ ရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ေတာျပန္ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလးႏွစ္သားေပါ့။ ေတာမွာက ရန္ကုန္လိုေတာ့ သိပ္စိတ္ပူေနရတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။
အေဖက ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိကို သူ႔အိမ္မွာထားခ့ဲျပီး သူကေတာ့ ဆန္ကုန္သည္လုပ္ပါတယ္။ ဆရာအတတ္သင္ဆင္းကတည္းက ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာတ့ဲ အေဖလည္း မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေခတ္ပ်က္ထဲ ေတာနဲ႔ရန္ကုန္ကို ေမာ္ေတာ္နဲ႔ကူးျပီး ဆန္ကုန္သည္ လုပ္ရတာပါ။ အေမက ေတာမွာ အုန္းကပ္ေစးႏွဲေရာင္းတယ္။ ညေနဖက္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိ လမ္းတကာပတ္ျပီး ထင္းတိုထင္းစ ေကာက္ရတာေပါ့။ အုန္းကပ္ေစးႏွဲလုပ္ရတာက မီးကုန္တယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလာတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လာေတာ့ ေတာကလူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို
“ရန္ကုန္သား ဘယ္ေတာ့ျပန္မလဲ”လို႔ ေမးၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာရမလဲ၊ ရန္ကုန္သားပဲဟာ “ဒီမိုကေရစီရမွ ျပန္မယ္”လို႔ ေျဖတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အ့ဲဒီစကားလုံး ဘယ္ကေရာက္ေနလဲ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို မသိတာပါ။ ေတာကလူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖတာကို လႊတ္သေဘာက်သေပါ့။
တဟားဟားနဲ႔ ေျပာေျပာျပီး ရယ္ၾကတာ အခု အသက္သုံးဆယ္တန္း ခဏတစ္ျဖဳတ္ျပန္လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္မိတာကို ျပန္ေျပာျပီး ဟားၾကတုန္း။
ဟုိတေလာက ခဏျပန္ေတာ့ ၾကီးေဒၚတစ္ေယာက္က “ငါ့တူ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္လို႔ရျပီ၊ ဒို႔ဒီမိုကေရစီ ရေနျပီ”လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။ တကယ္သာ ဒီမိုကေရစီ ရမွ ျပန္ေၾကးဆို စိုးထုိက္တို႔ ခုထိကို ေတာမွာပဲ ေန ေနရဦးမွာ ၾကီးေဒၚမသိရွာဘူး။