အားတင္းထားပါ သားငယ္

အနာဘယေတြထဲ ရွင္သန္ခ့ဲၿပီ
မင္းဟာ အနာဂတ္ဆိုတာ စကားလုံးသက္သက္
ဦးတို႔မွာ မင္းအတြက္ေဆးကို မင္းအေဖ ေျပးဝယ္ခိုင္းရ
ေဆးရုံမွာ ဆရာဝန္ပဲ အလကားရသတ့ဲသားငယ္ေရ..
မင္း တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သတိလစ္သြားတ့ဲအခါ
မင္းဦးဦးဆရာဝန္က ပ်ာယာေတြခတ္
ဦးက တတ္မွ မတတ္ဘဲကြယ္
မင္းအေမ ငိုသံၾကားတိုင္း  ဦးစိတ္ေတြမေကာင္းျဖစ္ရ
ဦးတို႔လူနည္းစုနဲ႔
မင္းတို႔အားလုံးက်န္းမာေအာင္ တတ္မွ မတတ္ႏိုင္ဘဲကြယ္
သားငယ္ေရ..
မင္းႀကီးရင္ ဦးလိုမ်ိဳး
ေဒါက္တာႀကီး မလုပ္ခ်င္ဘူးလားလို႔
ေမးဖို႔ ဦးတို႔မွာ အားေတာင္မရွိေတာ့ပါဘူးကြာ
အႏွစ္ႏွစ္အလလ ပင္ပန္းခ့ဲသမွ်
ေန႔ေန႔ညည ႀကိဳးစားခ့ဲသမွ်
ဦးတို႔ တစ္ေန႔က်..
လူ သတ္ ဖို႔ မ ဟုတ္ ခ့ဲ
ကယ္လို႔ရသေလာက္
ကိုယ့္ေသြးေတာင္ ေဖာက္ေပးခ့ဲသူေတြပါ
ဦးတို႔လခ တစ္ပဲေျခာက္ျပားက
မင္းအတြက္ ေဆးတစ္ရက္စာပဲရရ
စိုက္ထုတ္ လုပ္ခ့ဲသူေတြပါ
အသက္ကို ပုံမွန္ေလး ရွဴေနာ္
ဆုတ္ကပ္ထဲက ဦးတို႔
ႏႈတ္ခမ္းဝက မင္းကို ဆြဲတင္ေနပါတယ္
မင္းေရာဂါဟာ ဦးတို႔ေရာဂါ
တစ္တိုင္းျပည္လုံးရဲ႕ေရာဂါကြယ့္
ဇာတ္သရုပ္အရ
ဦးတို႔က ဗီလိန္ျဖစ္ၾကရ
ဘဝ နာလွပါတယ္ သားငယ္
မင္း အျမန္ ေနျပန္ေကာင္းဖို႔
ဦးတို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတယ္
ဒီထက္ပိုျပီး ဘာမွ
ဦးတို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးကြယ္
သားငယ္ေရ...
မင္း ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာတ့ဲအခါ
ဦးတို႔မွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ
မင္းသိတ့ဲအတိုင္း
အစြန္အဖ်ားေရာက္ေအာင္
ဦးတို႔ သြားခ်င္ခ့ဲတာေပါ့
ဆရာဝန္မရွိတ့ဲအရပ္မွာ
ဦးတတ္သေလာက္ကေလးနဲ႔
အသက္ေတြ ကယ္ခ်င္တာေပါ့ကြာ
ဒါေပမယ့္ သားေရ
ဟာသလို႔ပဲ ထားကြာ
ဦးတို႔လည္း ထမင္းေတာ့ နပ္မွန္ခ်င္တယ္ေလ
ဦးတို႔စိတ္ထား နည္းနည္းမွ မမွားခ့ဲဘူး သားငယ္
ဆရာဝန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာဝန္လုပ္ခြင့္မရတ့ဲဘဝ
မင္းကပဲ ဦးကို ျပန္အားေပးေတာ့
ကြမ္တတီေခတ္ဆိုးက
ဦးတို႔အနာဂတ္ကိုလည္း
အရိပ္ထိုးေနသေပါ့ကြယ္
သားငယ္ေရ...
မင္း မေက်နပ္တ့ဲအခါ
အသုံးမက်တ့ဲဦးကိုပဲတိုင္ပါ
ဦးဆရာေတြ
ဦးသူငယ္ခ်င္းေတြ
ဆြဲမထည့္ပါနဲ႔ကြာ
မင္းဘဘဆရာဝန္ႀကီးေတြလည္း
ေခတ္ပ်က္ထဲ ထိပ္ေရာက္လို႔
ေခါင္းေျခာက္ေနၾကတာကြ
သားငယ္ေရ
မင္းေနျပန္ေကာင္းသြားတ့ဲအခါ
ဦးကိုေက်းဇူးမတင္ပါနဲ႔
မင္းကို ေဆးရုံေရာက္ေအာင္
ပို႔ခ့ဲတ့ဲ မင္းေဖေဖနဲ႔ေမေမကိုပဲ
ကန္ေတာ့လိုက္ပါကြာ
တစ္ေန႔ မင္း အရြယ္ေရာက္တ့ဲအခါ
ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားတိုင္း
ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔
မင္းအသက္ကို
တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္
ႀကိဳးစားကယ္ခ့ဲသူ ဦးကို
သတိရရင္ပဲ
ဦး ေက်နပ္ပါျပီ
အခုေတာ့ မနက္မွေရာက္လာမယ့္
အခြင့္အေရးေတြအတြက္
ဒီတစ္ည အားတင္းထားပါ
သားငယ္ေရ....။ ။

လူစိုး