သတၱိနည္းတ့ဲကဗ်ာ
ဘယ္သူမွ မရွိတ့ဲအခါ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ရွိတယ္။ ရွိေနတုန္းက
ရွိခ့ဲတာေတြ အခုမရွိေတာ့တာ။ ျပံဳးေနလား။ မ့ဲေနလား။ ငါ့ကိုငါ မသိ။ ငါ
မွန္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ မၾကည့္ရဲဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း
ဘယ္သူက ၾကည့္ရဲမွာလဲ။ ၾကည့္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ျမင္မယ္။ ျမင္ပါ့မလား။
တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ မသိစိတ္က သိေနတယ္။
သိစိတ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ မရွိရင္ ဘာျဖစ္လို႔ သိေနမွာလဲ။
ဒါဆိုရွိလား။ မရွိဘူး။ မရွိဘူးလား။ မသိဘူး။ ေမွာင္ေနတာပဲ သိတယ္။
ေမွာင္ေနမွန္းေတာ့ သိတယ္။ မ်က္လုံးကို ေစ့ေနေအာင္ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
ငါမျမင္ရဘူး။ ငါမၾကည့္ခ်င္ေတာ့လို႔။ မၾကည့္လို႔ မျမင္တာလား။ မရွိလို႔
မျမင္တာလား။ ရွိရင္ ျမင္မွာလား။ ၾကည့္ရင္ ျမင္မွာလား။ ျမင္ရမယ္ဆို
ၾကည့္မွာလား။ ငါ မၾကည့္ဘူး။ အေမွာင္ထဲ ၾကည့္ၾကည့္ေနရတာ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
မၾကည့္ေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ဒါျဖင့္ ငါ့ကိုၾကည့္ေနလား။ ငါမျမင္ရတာက
ငါ့ကိုျမင္ေနလား။ ငါနဲ႔ နီးနီးေလးမွာလား။ အေ၀းၾကီးမွာလား။
ေနာက္မွာလား။ ေရွ႕မွာလား။ ေဘးမွာလား။ အေပၚကဆင္းလာမွာလား။
ေအာက္ကတက္လာမွာလား။ ငါရွိတာကို သိေနလား။ ငါနဲ႔အသိလား။ သူစိမ္းလား။
မိတ္ေဆြလား။ ရန္သူလား။ ငါ့လက္ထဲမွာ မီးျခစ္ရွိတယ္။ ျခစ္လိုက္ရင္
လင္းသြားမယ္။ လင္းရင္ငါျမင္ရမယ္။ ငါမလင္းေစခ်င္ဘူး။ ငါအလင္းကိုမလိုခ်င္ဘူး။
ငါဒီအတိုင္းပဲေနခ်င္တယ္။
ေနမယ္။ အလင္းထဲမွာ အေျဖရွိတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။
ဒါေပမယ့္ အေျဖကို ငါမသိခ်င္ဘူး။ အေျဖက အေရးမွမၾကီးတာ။ မဟုတ္ေသးဘူး။
အေျဖကိုေတာ့ သိဖို႔လိုတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ငါရွာေနတာ အေျဖမွမဟုတ္တာ။ အေျဖသိရေတာ့
ငါဘာလုပ္မလဲ။ ဒါလည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ ရွိသလား၊မရွိသလား ကြဲကြဲျပားျပားသိဖို႔
ငါ လင္းေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါလင္းသြားမွာကို မျဖစ္ခ်င္ဘူး။
ငါအေမွာင္ထဲမွာပဲေနမယ္။ ငါမ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားမွာေပါ့။
ငါမီးျခစ္ကိုမျခစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါ့လက္ထဲမွာဆုပ္ထားတယ္။ ငါ့မ်က္လုံးေတြ
ဖြင့္လိုက္ခ်င္တယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ငါ ဘာျမင္မွာမို႔လဲ။ ဟုတ္တယ္။
ငါမ်က္လုံးကို ပိတ္ထားလိုက္မယ္။ ငါတစ္ခုခုေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္
ငါမေျပာဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ငါတစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ဖို႔စကားေတြေျပာေနမွာလဲ။
မဟုတ္ဘူး။ ငါပ်င္းေနျပီ။ ငါေၾကာက္ေနျပီ။ ငါတစ္ခုခုလုပ္ခ်င္တယ္။
ငါတစ္ခုခုေျပာခ်င္တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ မေျပာေတာ့ဘူး။
မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ငါေၾကာက္တယ္။ ငါေၾကာက္တ့ဲအေၾကာင္း ငါေျပာမလား။
ပ်င္းတ့ဲအေၾကာင္း ငါေျပာမလား။ ငါေျပာရင္ ဘယ္သူၾကားမွာလဲ။
ငါ့ဘာသာငါျပန္ၾကားမွာေပါ့။ ဒါျဖင့္ မေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့
စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ငါအရူးမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ဟုတ္တယ္။
ငါတစ္ေယာက္တည္း။ ငါတစ္ေယာက္တည္းလား။ ေတာ္ျပီ။ ငါမသိခ်င္ေတာ့ဘူး။
ငါမ်က္လုံးေတြ ပိတ္ထားတယ္။ ငါ့လက္ထဲမွာ ငါမျခစ္ျဖစ္တ့ဲ မီးျခစ္တစ္လုံး။
ငါ အေမွာင္ထဲမွာ......... တစ္ေယာက္တည္း။ ငါေၾကာက္ေနတယ္။
လူစိုး
No comments:
Post a Comment