ျမင္းရထားသမားမိုဟာမက္ - ရမ္ပန္ဂ်၀ါနီ (ဘာသာျပန္သူ-လူထုေဒၚအမာ)

မုန္တိုင္းၾကီးက်ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကမၻာေလာကၾကီးဟာ မၾကံဳစဖူး ျငိမ္သက္ေနသတ့ဲ။ ခုလည္း လူမ်ိဳးေရးမုန္တိုင္းၾကီး က်ေတာ့မွာမို႔ ကရာခ်ိမွာ အျငိမ္ၾကီးျငိမ္လို႔ ေနပါတယ္။ ဆင္းျပည္နယ္ကို ဟိႏၵဴစတန္ထဲက ဖ့ဲထုတ္လိုက္ေတာ့မယ္၊ မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ႏိုင္ငံ ပါကစၥတန္ဆိုတာကို ဖြဲ႕စည္းေပးေတာ့မယ္၊ ဖြဲ႕တ့ဲအခါ ဆင္းျပည္နယ္ဟာ ပါကစၥတန္ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာ အေျခခံျပည္မ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတ့ဲ သတင္းေတြက ပ်ံ႕ႏွ႔ံေအာင္ ထြက္ေနပါျပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မြတ္ဆလင္ေတြက သူတို႔ျမိဳ႕ ကရာခ်ိဟာ ပါကစၥတန္ျပည္သစ္ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ရမွာပဲဆိုျပီး ၀မ္းသာေနလွၾကျပီ။ အဲ ဟိႏၵဴေတြကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ဘာကိုမွန္းမသိေသးဘဲ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ေခ်ာက္ခ်ားမႈၾကီးစာ ဆင္းျပည္နယ္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားအထိ ေရာက္ရွိေနပါျပီ။ 

ႏို႔ေပမယ့္ ကရာခ်ိမွာ ဒီဂယက္ၾကီး လုံး၀ ရုိက္ခတ္မႈမရွိေသးတ့ဲ အရပ္ကေလးတစ္ကြက္ေတာ့ ရွိေလေသးရဲ႕။ အဲဒါကေတာ့ စီဗီလိုင္းရပ္ကြက္ေပါ့။ ဆင္းျပည္နယ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတ့ဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အရာရွိအရာခံ လူ႔မလိုင္ေတြရဲ႕ နန္းေတာ္တမွ် ေနအိမ္ေတြရွိတ့ဲ ရပ္ကြက္ေလ။ ဒီလူေတြရဲ႕ ကလပ္ဆိုတာ သိပ္နာမည္ၾကီးတယ္၊ ကရာခ်ိကလပ္တ့ဲ။ ေပ်ာ္ပြဲေတြ၊ ရႊင္ပြဲေတြ၊ ကပြဲေတြ၊ ထမင္းစားပြဲေတြနဲ႔ အျမဲ တျခိမ့္ျခိမ့္ေနတ့ဲကလပ္။ ဒီကလပ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ပါးေနၾကတာ ဟိႏၵဴေတြက အမ်ားဆုံး။

မွတ္မိေသးတယ္။ ၁၉၄၇ခု ဇူလိုင္လတစ္ညေနခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲဒီကလပ္က ပါတီတစ္ခုကို ဖိတ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သီဆိုေနတ့ဲ သီခ်င္းေတြကို သေဘာက်လို႔ ဒီလိုဖိတ္တာ ေနမွာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္တ့ဲ ဂႏၱ၀င္ဂီတစာဆိုၾကီးသုံးဦး (ရွား၊ ဆာခ်ယ္၊ ဆာမိ)တို႔ရဲ႕ ေတးသီခ်င္းေတြ၊ အူရဒူကဗ်ာဆရာၾကီးရဲ႕ ေတးသီခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္သီဆိုရင္ လူေတြက သိပ္ႏွစ္သက္ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖိတ္တ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက သူေတာ့ ကလပ္ကို ေစာေစာကပဲ သြားႏွင့္မယ္၊ လုပ္စရာရွိတ့ဲ အစီအစဥ္ေတြကို လုပ္ႏွင့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္က်မွ လိုက္လာခ့ဲပါလို႔ စာကေလးတစ္ေစာင္ ေရးထားခ့ဲျပီး မွာခ့ဲတယ္။ 

ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကလပ္ကို သြားဖို႔ ျမင္းရထားတစ္စီးရွာေနေတာ့ ညေန (၇)နာရီေလာက္ ရွိေနပါျပီ။ ေမွာင္ျပီမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြက ခုန္ေနတယ္။  ကလပ္မသြားေတာ့ဘဲ အိမ္ျပန္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္လို႔လည္း စဥ္းစားေနပါျပီ။ ျမိဳ႕ဘက္ပိုင္း ဂါရီခါဘားကေနျပီး စီဗီလိုင္းကို သြားရမွာက လမ္းမွာလူျပတ္ေသးေတာ့ ဒီလမ္းကို ဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း စြန္႔သြားရမွာ ၀န္ေလးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လာမယ္ဆိုျပီးမွ မလာရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နာမည္ပ်က္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ စိတ္ကိုတင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတ့ဲအနား ျမင္းရထားတစ္စီးစီး လာရပ္ရင္ လိုက္သြားေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေအာက္ေမ့လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေၾကာက္တာတစ္ဖက္၊ စိုးရိမ္တာတစ္ဖက္နဲ႔ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ျမင္းရထားတစ္စီးေပၚက ရထားသမားရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားတယ္။ သူကေတာ့ တရင္းတႏွီး “ဆရာ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ၊ တစ္ေနရာရာကို သြားခ်င္တာမ်ား ရွိသလား”တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ေတာ့ ေၾကာင္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဣေျႏၵဆည္ျပီး “ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ကားနဲ႔လာေခၚမယ္ဆိုလို႔ သူ႔ေမွ်ာ္ေနတာပါ၊ သူဘာလို႔ ေပၚမလာတယ္မသိဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျမင္းရထားဆရာက ခ်က္ခ်င္းပဲ “ကၽြန္ေတာ့္ရထားေပၚ တက္စီးလိုက္ပါဆရာ၊ ဆရာသြားလိုရာကို ကားနဲ႔သြားရသလုိပဲ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးမွာေပါ့ဆရာ”တ့ဲ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဟန္မပ်က္ “ကၽြန္ေတာ္ ကရာခ်ိကလပ္ကို သြားခ်င္တာပါ၊ ခင္ဗ်ားပို႔ေပးႏိုင္သလား”လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက မဆိုင္းမတြ “အဲဒီကို မိနစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေရာက္ပါတယ္ဆရာ၊ ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ရထားေပၚပဲ တက္ပါ၊ ဆရာထင္တာထက္ ျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစ့မယ္”တ့ဲ။

ဆင္းျပည္နယ္စကားကို သူေျပာတ့ဲအသံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ခ်လက္ခ်စီးဖို႔ တုိက္တြန္းသလုိပဲ။ ျမိဳ႕စြန္ကိုခြာျပီး စီဗီလိုင္းဘက္ကို ရထားဦးတည္လိုက္တ့ဲအခါ ျမင္းရထားဆရာက သူ႔ျမင္းကို ၾကာပြတ္သံေပးရင္း အသံေလးတစ္မ်ိဳးနဲ႔ “ကဲ ေဖ့သား အေျပးဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဒီဆရာၾကီး သိပါေစ သူ႔လုိလူကို မင္းေန႔တုိင္း ပို႔ေပးႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ခုတစ္ၾကိမ္စီးျပီး ဒုတိယအၾကိမ္ စီးပါလိမ့္ဦးမယ္လို႔ေတာင္ မင္းမေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ဘူး”တ့ဲ။

ညကလည္း ေမွာင္ေမွာင္လာျပီ။ လမ္းကလည္း အသြားအလာ အလြန္နည္းတ့ဲေနရာမွာ။ ျမင္းရထားသမားရဲ႕ စကားေတြက အဓိပၸါယ္ႏွစ္မ်ိဳးထြက္ေနေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ထင္လာျပီး အေၾကာက္က လႊဲဖယ္လို႔မရဘူး။ သူ႔ရထားကို ကၽြန္ေတာ္ေနာက္တစ္ခါ ထပ္စီးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ သူက ဘာ့ေၾကာင့္ အေသအခ်ာၾကီး ေျပာေနရတာလဲ၊ သူ႔စကားကလည္း ဘာအဓိပၸါယ္လဲလို႔ စဥ္းစားတုန္း ျမင္းရထားသမားက သူ႔ျမင္းနဲ႔ စကားေျပာျပန္ပါေရာ၊ ေနာက္တစ္ၾကိမ္။ “မေၾကာက္နဲ႔ ေဖ့သား၊ မင့္ကို ဘယ္သူကမွ မတားျမစ္ႏိုင္ဘူး၊ မင့္ခြာကို ေျမကၾကြျပီး အာကာယံကိုတက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ့၊ ဒီဆရာက လူ႔ျပည္မွာ ေကာင္းေကာင္းစံစားျပီးျပီ၊ ေကာင္းကင္ဘုံကို မင္းက ပို႔ေတာ့”တ့ဲ။

ေကာင္းကင္ဘုံကိုတ့ဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးဟာ အခုန္ရပ္သြားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ျမင္းရထားသမားရဲ႕ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲ သံသယရွိလာပါျပီ။ ဒီလိုေနတုန္း သူ႔ျမင္းရထားက ျဗဳန္းဆို ရပ္သြားပါေလေရာ။ ျပီးေတာ့ ရထားသမားက အေပၚကေအာက္ကို ဆင္းလာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြမွန္းမသိ ေရရြတ္လို႔။

ေသခ်ာပါျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္လူ႔ျပည္မွာ ၾကာၾကာေနဖို႔ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ခုတ္ေမာင္ေနတ့ဲ မီးရထားေပၚကေတာင္ ဟိႏၵဴရထားစီးေတြကို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး တြဲေပၚက တြန္းခ်ခ့ဲတာေတြ ရွိဆို မဟုတ္လား။ ခု ဒီေနရာက ေမွာင္လည္းေမွာင္ေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အႏိုင္က်င့္လို႔လည္းရတယ္၊ သတ္ပစ္ခ့ဲခ်င္လည္း ရတယ္။ ျပီးေတာ့ တြင္းထဲ၊ ခ်ိဳင့္ထဲ ပစ္ခ်ထားခ့ဲရုံပဲ။ 

လူတစ္ေယာက္အဖို႔ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြ ၀ိုင္းေနတယ္ဆိုတ့ဲအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အႏၱရာယ္ကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ေသရမွာကိုျဖစ္ျဖစ္ သိပ္မမႈဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ အခုလို ကိုယ့္ေျခေထာက္က ေခ်ာက္ထိပ္မွာရပ္ေနရတာဆိုတ့ဲအခါမ်ိဳးမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ သတိၱေတြ ဘာေတြက ဘယ္ေနရာက စိမ့္ယိုထြက္ကုန္ျပီလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေသြးေတြကလည္း အားလုံးဆုတ္ကုန္ျပီ ထင္ပါရဲ႕။ ဒူးေတြကလည္း တုန္လာတယ္။ ဦးေႏွာက္ကလည္း ဘာမွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေတြးႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။

ျမင္းရထားသမားက ေျမျပင္ေရာက္လာေတာ့ “စိတ္မပူပါနဲ႔ဆရာ၊ ဆရာသြားခ်င္တ့ဲဆီ အျမန္ဆုံးေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ပို႔ေပးမွာပါ”တ့ဲ။

ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔လက္ထဲ အင္မတန္ၾကီးတ့ဲ သံခၽြန္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ သတိလစ္သြားသလားေတာင္ ေအာက္ေမ့လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္က အေပါက္ရွိသမွ်မွာ ေခၽြးေတြ ထြက္က်လာတယ္ ထင္ပါတယ္။ လူကလည္း ထုိင္ရာမွာပဲ အေတာင့္လုိက္ၾကီး ခဲေနသလိုပဲ။ ဒီအခ်ိန္ ကားတစ္စီးျဖတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေအာ္ျပီး အကူအညီေတာင္းဖို႔ သတိလည္းမရဘူး၊ ရလည္း သတၱိမရွိဘူး။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္း ကာလအတိုင္းမသိ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္ထင္တာပဲ။ ျမင္းရထားသမားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မလာဘဲ သူ႔ျမင္းဆီကုိ သြားေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ျမင္းရထားသမားက “ျမင္းခါးပတ္ၾကိဳးထဲ ၀င္ေနတ့ဲသံေခ်ာင္းကို ႏႈတ္ပစ္ရျပီး ခုနင္က သံခၽြန္နဲ႔ ခဏတြဲထားလိုက္ျပီဆရာ၊ ဆရာ အခ်ိန္ေႏွာင့္ေႏွးသြားတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး“တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ္က “ကိစၥမရွိပါဘူး”လို႔ပဲ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ျမင္းရထားက ဆက္ေမာင္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ရထားထဲမွာပဲ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။

ျမင္းရထားသမားကေတာ့ ေစာေစာကလိုပဲ သူ႔ျမင္းကိုဆက္ျပီး စကားေတြ ေျပာလိုက္လာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက ဟိုဒီျပန္႔လြင့္ေနျပီမို႔ သူ႔စကားေတြကိုလည္း ဂရုမစိုက္မိေတာ့ပါဘူး။ ကလပ္ေရွ႕မွာ ျမင္းရထား ရပ္လုိက္ေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္အာရုံ ျပန္စုစည္းမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရထားေပၚက ဆင္းလိုက္ျပီး ရထားခေပးမယ္လို႔ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံႏိႈက္ယူရင္း “ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လိုက္ျပီး “မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာ”တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွက္လိုက္တာ။ ဖုံးကြယ္လို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ျပဳံးလုိက္ရျပီး “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ကဲ ေျပာပါ၊ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ ျမင္းရထားသမားက ထိထိခိုက္ခိုက္ရွိလွတ့ဲအသံနဲ႔ “ခုရက္ေတြမွာ ငါးက်ပ္ေတာင္းတယ္ဆရာ၊ ထုံးစံကေတာ့ စီဗီလိုင္းကို တစ္က်ပ္ခြဲပဲယူရတာ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံတစ္ပိုင္မွ မေပးနဲ႔”

“ဟင္ ဘာလုိ႔လဲ၊ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပိုက္ဆံမယူတာလဲ”

ရထားသမားက ဂုဏ္သိကၡာရွိတ့ဲ အသံနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာက္တူးသမားမိဘက ေမြးတ့ဲ ေက်ာက္တူးသမားမ်ိဳးရိုးဆရာ။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔အရပ္ထဲလာျပီး ဆရာသီခ်င္းေတြ ဆိုတယ္ေလ။ ဇဖားၾကီး ကိုယ္တိုင္ (ေဒလီက ေနာက္ဆုံးမဂိုဘုရင္ ဗဟာဒူးရွားဇဖာ၊ နန္းက်ဘုရင္ဇဖာရွားအျဖစ္ ရန္ကုန္မွာ သျဂၤဳိလ္ထားသူ)  သီကုံးခ့ဲတ့ဲ ေၾကကြဲဖြယ္သီခ်င္းေတြေပါ့။ အဲဒီပြဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ပရိသတ္ အသည္းစြဲတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာနဲ႔မ်ား ၾကံဳၾကိဳက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရထား အလကားစီးခိုင္းမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခြင့္အေရး ခုေပၚတာပဲဆရာ”တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ပိုက္ဆံအတင္းေပးပါေသးတယ္။ သူက မယူပါဘူး၊ ျငင္းပါတယ္။ အဲ တစ္ခုေတာ့ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးျပဳပါတ့ဲ။ တကယ္လုိ႔မ်ား သူတို႔အရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ေရာက္လာရင္ သူ႔နာမည္ျမင္းရထားသမား မိုဟာမက္ ဆိုတာကို ေခၚဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုထားခ့ဲျပီး ကလပ္ထဲကို ၀င္ခ့ဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညတစ္ညလုံး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ တက္ၾကြမႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းရထားသမားနဲ႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ႏိႈင္းယွဥ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ေလာက္မွ ေယာက်္ားမပီသ၊ သေဘာထားမျမင့္ျမတ္ပါဘဲကလားလို႔ ကိုယ့္အျဖစ္ ေအာက္တန္းက်ပုံကို မေက်နပ္ေတာ့ဘူးေလ။

အဲဒီေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္ထုသမားေတြရဲ႕ ရပ္ကြက္ကိုေရာက္ခ့ဲျပီး သူတို႔နဲ႔ တစ္ညခင္း အခ်ိန္ကုန္ခ့ဲရတယ္။ သီခ်င္းဆိုတ့ဲလူက ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အစ္ရွဴးရယ္၊ အစ္ဆာရယ္ သုံးေယာက္။ ပြဲလာပရိသတ္က နည္းတ့ဲလူအုပ္ၾကီးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီမွာ သီခ်င္းဆိုေနၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ျမင္းရထားသမား မိုဟာမက္ကို သြားျပီး သတိရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သီခ်င္းေတြဆိုရင္းကေနျပီး ဒီပရိသတ္ထဲ ျမင္းရထားသမား မိုဟာမက္ပါသလား၊ ရွိသလား၊ ပါရင္ ေရွ႕ထြက္ခ့ဲပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စင္ေပၚကေန ေမးလိုက္မိေတာ့ မိုဟာမက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘာမွ မေ၀းတ့ဲေနရာမွာ သူရွိေနတာပဲ။ “ကၽြန္ေတာ္ ဒီကခင္ဗ်ာ့”လို႔ သူက မတ္တတ္ရပ္ျပပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က “ခင္ဗ်ားသိပ္ၾကိဳက္တ့ဲ ဇဖားဗဟာဒူးရွားရဲ႕ ေတးသီခ်င္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ဆိုမယ္ေနာ္၊ နားေထာင္ပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တ့ဲအခါ အလြန္၀မ္းသာတ့ဲ အသံၾကီးနဲ႔ “ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္ဆရာ၊ ၾကားပါရေစ”လို႔ သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။

သီခ်င္းဆုံးသြားတ့ဲအခါ ကၽြန္ေတာ္က မိုဟာမက္ကို စင္ေပၚတက္ခ့ဲဖို႔ ေမတၱာရပ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖာ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ဒီလို ဖိတ္ေခၚလိုက္တ့ဲ မိုဟာမက္ဟာ နာမည္ၾကီးဂီတသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ၾကသတ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္ပါဘူး၊ ေတးဂီတေတြကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္သာပါလို႔ ေျပာရတယ္။

မိုဟာမက္ စင္ျမင့္ေပၚကို ေရာက္လာတ့ဲအခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းမွာ ရွိေနတ့ဲ ပန္းကုံးေတြကို ျဖဳတ္ျပီး သူ႔လည္ပင္းမွာ စြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ပရိသတ္က သေဘာက်လို႔ လက္ခုပ္သံေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္းအၾကာၾကီး ထြက္ေပၚလာပါတယ္။

ၾသဘာသံေတြ တိတ္သြားေတာ့ မိုဟာမက္က အလြန္ဣေျႏၵရစြာနဲ႔ ပရိသတ္ကို အရိုအေသျပဳလိုက္ျပီး သူ႔လုိ သာမန္ျမင္းရထားသမားတစ္ေယာက္ကို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမင့္မႈဟာ မတန္ေအာင္ဘဲ ၾကီးက်ယ္လွပါတယ္လို႔ လူေတြကို သူက ေျပာျပတယ္ေလ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိုဟာမက္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ရက္ရက္ေရာေရာ ဟိုတေလာက ျပဳမူပုံကုိ ေျပာျပရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေပ်ာ့ည့ံခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းမ့ဲ အေၾကာက္လြန္ခ့ဲပုံကိုေတာ့ မေျပာျပပါဘူး။

မိုဟာမက္က သူရထားခမယူဘဲ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ျပဳစုခ့ဲမႈကို ကၽြန္ေတာ္က ပရိသတ္ထဲ ခုလို ထုတ္ေဖာ္လို႔တ့ဲ၊ အလြန္ထိထိခိုက္ခိုက္ျဖစ္ရွာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ဖက္ကာ အေလးျပဳပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ထျပီး အသံခ်ဲ႕ခြက္ရွိရာကို သြားကာ “မေျပာပေလာက္တ့ဲ သူ႔ေစတနာေလးတစ္ခုကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီး ထုတ္ေဖာ္ေနတာပါ၊ တကယ္ဆိုေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ ပရိသတ္ၾကီးကုိ ခ်ိဳျမိန္လွတ့ဲ သူ႔အသံနဲ႔ ေျဖေဖ်ာ္ေနတာနဲ႔စာရင္ ကၽြန္ေတာ့္အျပဳအမူက ဘာမွ အဖိုးမတန္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ရဦးမယ္ဆိုရင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပဳမူဦးမွာပါ”လို႔ မိုဟာမက္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုဖက္လို႔ သူက ျပန္ဖက္တ့ဲအခါ ပရိသတ္ၾကီးရဲ႕ ၾသဘာသံၾကီးက နားကြဲမတတ္ပါဘဲ။ ျပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာတ့ဲ လူေတြ မေရတြက္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒါျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆိုသမားေတြရဲ႕ သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖမႈကလည္း မၾကံဳဖူးေအာင္ တက္ၾကြလန္းဆန္းျပီး ေအာင္ျမင္လွပါတယ္။

   xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒီကိစၥျဖစ္ခ့ဲတာ အိႏိၵယနဲ႔ ပါကစၥတန္ဆိုျပီး မခြဲျခမ္းခင္ကေလးကပါ။ တကယ္ခြဲလုိက္တ့ဲအခါမွာေတာ့ ပြဲေတြလမ္းေတြနဲ႔ အလြန္လွပတ့ဲ မိန္႔ခြန္းရွည္ၾကီးေတြနဲ႔ ခြဲခ့ဲေပမယ့္ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံဆိုျပီး ေပၚေပါက္လာမႈဟာ တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကို ေရႊ႕ၾကေျပာင္းၾက၊ အထူးသျဖင့္ ဟိႏၵဴေတြ ဆင္းျပည္နယ္ထဲက အမ်ားၾကီး ေျပာင္းေျပးရတ့ဲ ကိစၥၾကီးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြထဲက အိႏၵိယဘက္ကို ေျပာင္းသြားၾကတာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေျပာင္းဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီမွာ ကာလအတိုင္းမသိ ေနလို႔ရမွာပဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာပဲ။ 

အဲ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တ့ဲေန႔ရက္၊ ၁၉၄၈ခု ဇန္န၀ါရီလ (၆)ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္က သြားေနက်အတိုင္း ေကာလိပ္ကို ခပ္ေစာေစာပဲ ထြက္လာခ့ဲတယ္။ ေန႔ခင္း (၁၁)နာရီထုိးေတာ့ အိမ္ျပန္ခ့ဲေရာ။

အိမ္ျပန္မယ္လို႔ အာတီလာရီေဟဒင္လမ္းကို သြားဖို႔ ဘန္းလမ္းကိုအကူးမွာ ျမင္းရထားတစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္နားကိုလာျပီး ထုိးရပ္တာနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုဟာမက္ရဲ႕ ရထားျဖစ္ေနတယ္။

မိုဟာမက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတ့ဲအခါ ခါတိုင္းလို ျပံဳးရႊင္မေနဘူး၊ ေသာကေတြနဲ႔။

“ဆရာ ရထားေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္တက္ပါ၊ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ေျခက်င္သြားေနရသလား”တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ္ အ့ံၾသသြားတယ္။ “ဘာလို႔လဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ မိုဟာမက္က အ့ံၾသဟန္နဲ႔ “ဆရာ ဘာမွမသိဘူးလား၊ ကရာခ်ိတစ္ျမိဳ႕လုံး ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီဆိုတာ ဆရာမသိေသးဘူးေပါ့။ ဆရာ့အိမ္နားမွာကိုပဲ မီးရိႈ႕တာ၊ သတ္တာ၊ ျဖတ္တာ၊ လုယက္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီဆရာ။ ကဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္၊ တက္”တ့ဲ။

ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခါမေခၚရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိုဟာမက္ရဲ႕ ျမင္းရထားထဲ ခုန္တက္ထုိင္လုိက္တယ္။ လမ္းေပၚမွာ လုသူယက္သူေတြ ျပည့္ေနတာပဲ။ ျမိဳ႕ထဲက ဟိႏၵဴလူနည္းစုအေပၚ က်ဴးလြန္ထားမႈေတြနဲ႔ သူတို႔မွာ ေသြးစြန္းျပီး ေလာဘမသတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကပုံပဲ။ ရဲဌာနေရွ႕လည္းမေရွာင္၊ ဟိုက္ကုတ္နဲ႔ အတြင္း၀န္မ်ားရုံးၾကီးေရွ႕မွာလည္းမေရွာင္ လုပ္ေနလိုက္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ျမင္းရထားသမား မိုဟာမက္ကေတာ့ ဘယ္ကၾကည့္ၾကည့္ မြတ္ဆလင္ပီပီသသၾကီးမို႔ သူ႔ျမင္းရထားဆိုရင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေမာင္းခြင့္ေပးၾကတယ္။ ျမင္းရထားထဲမွာ ဘယ္သူပါလာတယ္ဆိုတာကုိ ၾကည့္မေနၾကဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိုဟာမက္ေက်းဇူးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အိမ္ေလွကားကို တက္ၾကည့္ေတာ့လည္း ကံအားေလ်ာ္စြာ ဘယ္သူကမွ ဖ်က္ဆီးခ်ိဳးဖ့ဲထားတာကို မေတြ႕ရဘူး။ မိုဟာမက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ခန္းထဲမွာပဲေနဖို႔ မွာထားခ့ဲျပီး ျမိဳ႕ထဲက အေျခအေနေတြကို သူစုံစမ္းဖို႔ ထြက္သြားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိုဟာမက္ ျပန္မလာမခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိုးရိမ္မႈေတြ အျဖာျဖာနဲ႔ ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ 

ႏွစ္နာရီ၊ သုံးနာရီၾကာမွ မိုဟာမက္ျပန္လာတယ္။ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ဒီကိစၥကို ဗဟိုအစိုးရက ကိုင္တြယ္လိုက္ျပီ၊ ျမိဳ႕ထဲမွာ စစ္တပ္ေတြက လွည့္ျပီးေစာင့္ၾကပ္ေနျပီဆိုတ့ဲ သတင္းစကား သူ႔ဆီက ၾကားရတ့ဲအခါ ကၽြန္ေတာ္သိပ္၀မ္းသာသြားတယ္။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ (၄၈)နာရီ ကာဖ်ဴးအမိန္႔ထုတ္လိုက္ျပီ။ မာရွယ္ေလာလည္း ေၾကျငာလုိက္ျပီတ့ဲ။ အာဏာပိုင္တစ္ဦးဦးက လက္မွတ္ထိုးခြင့္ျပဳတ့ဲ ခြင့္ျပဳခ်က္မပါရင္ ဘယ္သူမွ လမ္းေပၚမွာ မရွိရေတာ့ဘူးတ့ဲ။ မိုဟာမက္က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကိုလည္း အေစာင့္အျဖစ္နဲ႔ ေနမယ္။ လုယက္ယူငင္ခ်င္သူ လူေလလူလြင့္ေတြ၊ အယူသီးတ့ဲ လူၾကီးလူေကာင္းေတြ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ေတြကို မီးတင္ရႈိ႕တာ၊ မေတာ္မတရားလုပ္တာ မရွိေအာင္လည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါတယ္။

မိုဟာမက္ ၾကိဳတင္ေျပာသလိုပဲ ျဖစ္လာပါတယ္။ လူေပြလူရႈပ္ေတြနဲ႔ အယူအသီးေတြရဲ႕ အဖ်က္အဆီးအမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရပ္ဆိုင္းသြားပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကာဖ်ဴးအမိန္႔ ရုပ္သိမ္းလိုက္ျပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ျမိဳ႕ထဲမွာရွိတ့ဲ ဟိႏၵဴေတြ ဒီျမိဳ႕က ထြက္ခြာဖို႔၊ အိႏၵိယဘက္ ေျပာင္းၾကဖို႔ ကီးမာရီဆိပ္ကမ္းကို ထြက္ခြာခ့ဲၾကရပါေတာ့တယ္။ မိုဟာမက္လည္း အိမ္ကို ေန႔တုိင္းလာျပီး ကၽြန္ေတာ္သြားလိုရာကို သူ႔ျမင္းရထားနဲ႔ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခလ်င္သြားခြင့္ လုံး၀မျပဳေတာ့ဘူး။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခုလို မလုံမျခံဳနဲ႔ မေရမရာ အေျခအေနၾကီးကေတာ့ အျမဲျဖစ္မေနသင့္ပါဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုဟာမက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္စုထဲက တစ္စုံတစ္ရာ ထူးျခားမႈကို သတိျပဳမိပုံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုက္ရိုက္ပဲ သူကေမးတယ္။ “ဆရာလည္း ပစၥည္းထုပ္ပိုးေနျပီလား”တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ္က “ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ဘာလုပ္ေစခ်င္သလဲ”လို႔ ျပန္ေမးပါတယ္။

မိုဟာမက္လည္း ေျဖရေတာ့တာေပါ့။ “အကုန္ျခံဳၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာလည္း သြားမွေကာင္းမွာေပါ့။ အိႏၵိယဘက္က မူဟာဂ်ိစ္ (မြတ္ဆလင္)ေတြ ေျပာင္းလာၾကမွေတာ့ ဒီဘက္မွာရွိတ့ဲ ဟိႏၵဴေတြလည္း အိႏၵိယထဲ ေျပာင္းရမွာေပါ့။ အဲ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ဆရာတို႔ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ သြားသင့္တယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း တိုင္ပင္ပါ။ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ကေလး ဆရာတို႔ကို ကူညီႏိုင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မွာပါ။ စိတ္ေတာ့မေကာင္းဘူးဆရာရယ္”တ့ဲ။

“ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္အတိုင္းလို႔သာ ေအာက္ေမ့့ပါေတာ့”လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာလိုက္တယ္။ မိုဟာမက္ စိတ္ဆင္းရဲေနတာျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္စရာေလးနဲ႔ သူ႔ကိုစခ်င္လို႔ “ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လိုက္ခ့ဲပါလား”လို႔ ေျပာေတာ့ မိုဟာမက္က ပင့္သက္တစ္လုံးခ်လိုက္ျပီး “လူခ်စ္လူခင္ အလြန္မ်ားတ့ဲ ဆရာ့လုိလူမ်ိဳးေတာင္မွ ေနလို႔မျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အိႏၵိယမွာ ေနလို႔ရမယ္လို႔ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ပါ့မလဲဆရာ။ ဘယ္သူမွ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆုံး အခြင့္အေရးေတာ့ ေတာင္းပါရေစ။ ဆရာတုိ႔ျပန္မွာကို ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပုိ႔ႏႈတ္ဆက္ပါရေစဆရာရယ္”

ကၽြန္ေတာ္က ရင္ထဲဆို႔လာလို႔ သူ႔ကုိ စကားမျပန္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မိုဟာမက္က 

“ဆရာတို႔ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားမွာလား၊ ပင္လယ္လမ္းက သြားမွာလား”တ့ဲ။ ကၽြန္ေတာ္က “ေလယာဥ္နဲ႔ဆိုရင္ ပစၥည္းမ်ားမ်ား သယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သေဘၤာနဲ႔ပဲ သြားမယ္”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မိုဟာမက္က သေဘၤာဆိပ္ကိုဆင္းဖို႔ သူ႔ျမင္းရထားကိုပဲ စီးပါ၊ အဲဒီအတြက္ တျခားဘာယာဥ္မွ မစီစဥ္ပါနဲ႔လို႔ အထပ္ထပ္မွာျပီး ျပန္သြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းေရႊ႕ေတာ့ မိုဟာမက္ပဲ ကီးမာရီဆိပ္ကမ္းကို ပို႔ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ စစ္ေဆးမယ့္ေနရာကိုလည္း မိုဟာမက္ပဲ သယ္ေပးတယ္။ သေဘၤာေပၚတင္တ့ဲအထိ သူလိုက္လုပ္ေပးပါတယ္။ အားလုံးျပီးလို႔ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မိုဟာမက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖက္ျပီး ဆုေပးပါတယ္။ “ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ၊ ေျခဦးလွည့္ရာအရပ္မွာ ခ်မ္းသာသုခအ၀၀နဲ႔ ေတြ႔ပါေစ၊ ဘုရားသခင္က အသက္ရွည္ရွည္ ေနခြင့္ျပဳပါေစ”တ့ဲ။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ နံ႔သာျဖဴသားနဲ႔ လုပ္ထားတ့ဲ သိပ္လွတ့ဲလက္ကိုင္တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီနံ႔သာတုတ္ကို လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ၊ နံ႔သာနံ႔ကေလး ေမႊးေမႊးရတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္ရေနမွာမို႔ သိမ္းထားေပးပါလို႔ေျပာျပီး မိုဟာမက္ကို ေပးပါတယ္။ 

မိုဟာမက္က တုတ္ေကာက္ကေလးကို ယူတယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ထားျပီး “ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခု ေမတၱာရပ္ပါရေစ”တ့ဲ။

၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သူေျပာမွာကို နားေထာင္လိုက္ေတာ့ မိုဟာမက္က  “ဆရာ အိႏၵိယကို ေရာက္တ့ဲအခါ ဆရာ့အိမ္နဲ႔ အိုးကို ပစ္ခ့ဲရျပီး စြန္႔ခြာထြက္ေျပးလာခ့ဲရတ့ဲအျဖစ္ကို သတိရလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရရင္ အဲဒီအရပ္မွာ မြတ္ဆလင္ေတြဟာ အားလုံးလူဆိုးခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အနည္းဆုံး ေကာင္းတ့ဲမြတ္ဆလင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိေလေသးရဲ႕လို႔ ေအာက္ေမ့ျပီး စိတ္ကို ေျဖပါဆရာ”တ့ဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မိုဟာမက္ကို ထပ္ဖက္လိုက္ျပီး ရိႈက္သံမ်ားၾကားထဲက “မိုဟာမက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အကုိလိုပါပဲ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အ့ံၾသဖြယ္စိတ္ေစတနာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လူသားအေပၚ အေကာင္းျမင္မႈ ခိုင္မာေစပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားကို ဘုရားသခင္ ခ်ီးျမွင့္ပါေစ”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မိုဟာမက္လည္း ဆက္မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ဘူး၊ ကေလးၾကီးလို ငိုပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔အတူ ေရာငိုမိေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကေလးၾကီးေတြလို ငိုေနၾကတာကို ျမင္ရတ့ဲျမင္ကြင္းကေတာ့ ဆန္းဆန္းပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းမွာကို တျခားမိတ္ေဆြေတြကလည္း လိုက္ပို႔ၾက၊ လာႏႈတ္ဆက္ၾကေသးတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလူေတြဆီ သြားျပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရပါတယ္။ သူတို႔အားလုံးက ဆိပ္ခံေပၚမွာ တန္းစီရပ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ၾကည့္၊ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ၾကည့္၊ မ်က္ရည္ေတြက ၀ဲလို႔။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းျမင္ရေသးတ့ဲအထိ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ 

အဲဒီတုန္းက ျမင္ကြင္း ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးမွတ္မိေနတာကေတာ့ မိုဟာမက္တစ္ေယာက္ နံ႔သာတုတ္ေကာင္ကို ေျမွာက္ယမ္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ေနပုံပဲ။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တ့ဲ ဆင္းျပည္နယ္က ကၽြန္ေတာ္ခြာခ့ဲတာ ခုဆိုရင္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိပါျပီ။ လြမ္းစရာကေလးေတြကို မၾကာမၾကာ သတိရျပီး လြမ္းရပါေသးတယ္။ အဲဒီလြမ္းရတ့ဲကိစၥေတြ အားလုံးထဲမွာ ေန႔ေန႔ညည ကၽြန္ေတာ္မျပတ္သတိရေနမိသူကေတာ့ ျမင္းရထားသမား မိုဟာမက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေပးတ့ဲ နံ႔သာတုတ္ကို ေ၀ွ႔ရမ္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ေနတ့ဲပုံက မေမ့ႏိုင္တ့ဲပုံပဲ။ ျပီးေတာ့ သူေျပာတ့ဲစကားေလး  “ဆရာ အိႏၵိယကို ေရာက္တ့ဲအခါ ဆရာ့အိမ္နဲ႔ အိုးကို ပစ္ခ့ဲရျပီး စြန္႔ခြာထြက္ေျပးလာခ့ဲရတ့ဲအျဖစ္ကို သတိရလို႔ စိတ္ဆင္းရဲရရင္ အဲဒီအရပ္မွာ မြတ္ဆလင္ေတြဟာ အားလုံးလူဆိုးခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ အနည္းဆုံး ေကာင္းတ့ဲမြတ္ဆလင္ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိေလေသးရဲ႕လို႔ ေအာက္ေမ့ျပီး စိတ္ကို ေျဖပါဆရာ” လို႔ ေျပာတာကေလး ၾကားေယာင္ျပီး အခုအခါ ဒီျမင္းရထားသမား မိုဟာမက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လူခ်င္း အလြန္ေ၀းေနျပီျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ သူက အနီးဆုံးမွာ ရွိေနတယ္ေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲမွာ “နီးရက္နဲ႔ေ၀း”လို႔ ေျပာေလ့ေရးေလ့ရွိပါသေကာ။ မိုဟာမက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ “ေ၀းရက္နဲ႔နီး”တ့ဲ လူေပပဲ။

ရမ္ပန္ဂ်၀ါနီ (ဘာသာျပန္သူ-လူထုေဒၚအမာ)