ေလာင္ေနတ့ဲမီးေတြထက္ ဘာကပိုျပီး ပူရဦးမလဲ
အဆံေခ်ာင္ေတြ အေလနေတာေတြ ေရႊ႕တ့ဲအကြက္ထဲ
ေနာက္ပိုင္းမွာ ခါးေအာက္ပိုင္းေတြပါလာတ့ဲ
ဒုဂၢတိဘုံက ဝရုန္းသုန္းကားထဲ
ေျပးဝင္မိသလား
ေသြးေတြ မ်က္ရည္ေတြ
ကမၻာပ်က္ျခင္းရဲ႕ နိဒါန္းေတးသံေတြ
သံေခ်းနံ႔ေတြ ရေနလား
ေသြးေတြက နားထင္ကိုျဖတ္ ပါးကိုျဖတ္
ေမးဖ်ားကေန ရင္ဘတ္ေပၚ စီးက်ေနခ့ဲတယ္
ဘယ္ညာလွည့္ၾကည့္လို႔ ရေသးလား
ဦးေႏွာက္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္
တစ္ေယာက္က တစ္ရာ
သန္းေျခာက္ဆယ္ထဲ
သူတို႔ပဲ တဝင္းဝင္းေတာက္လို႔
ရိႈ႕ရင္ေလာင္တာခ်ည္းပဲ
ဗလီမွမဟုတ္ဘူး လူမွမဟုတ္ဘူး
ဘဝေတြေရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေရာပဲ
အားလုံး ေၾကာက္ေနၾကရတယ္
လူတစ္စုကို မထိန္းႏိုင္ဘူး
လူတစ္စုကပဲ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ေက်းလက္ျမိဳ႕ျပမက်န္
လိုက္ရိုက္သတ္ေနတာ မီးတင္ရိႈ႕ေနတာ
ဒါဘာသာေရးစစ္ပြဲလား
လူမ်ိဳးေရးပဋိပကၡလား
ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ အေမအိုေတြ
အထုပ္ကေလးေတြ ပိုက္ျပီးေျပးေနတယ္
အေနာက္မွာ ေျပးရတယ္
ေျမာက္မွာလည္း ေျပးရတယ္
အခု အလယ္မွာလည္း ေျပးရျပီ
ေအာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေျပးရမလဲ ထိတ္လန္႔ေနရ
လူက လူကို လြယ္လြယ္သတ္ရဲျပီဆို
ေခတ္ပ်က္ျပီလို႔မွတ္
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ေနရွင္နယ္လစ္ဇင္မ္မွာ ႏွပ္ေခ်းေတြ အထပ္ထပ္နဲ ့
မုသားကိုမွ မုသားမွန္းမသိရင္လည္း
ဘာသာေရးအေၾကာင္းမေျပာနဲ႔
မဆဲပါနဲ႔ အိမ္ေတြမီးတင္မရိႈ႕ပါနဲ႔
လူမသတ္ၾကပါနဲ႔
ေမတၱာအထားႏိုင္ဆုံး ဘာသာတရားကို
ေသြးေပေနတ့ဲလက္ေတြနဲ႔ လာမထိၾကပါနဲ႔
ငါဘယ္ေရာက္ေနလဲ
ငါဘာလုပ္မိလဲပဲ ေတြးပါ
လူတစ္စုကို ထိန္းမႏိုင္တာနဲ႔
တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲမက်ေအာင္ကယ္ဖို႔
ဟိုကားထဲက မင္းသားၾကီး
ျမင္းကို ကုန္းႏွီးတပ္ေနတာကို
က်ဳပ္တို႔မွာ မလူးသာမလြန္႔သာ ထိုင္ၾကည့္ေနရလို႔ပါ
လက္တစ္ဖက္နဲ႔ က်န္လက္ေခ်ာင္းေလးေခ်ာင္း ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ ပါဝါကို
လက္သန္းေလး အသာေလးျပန္ေကြးသြားမွာ
ရင္ဖိေနရလို႔ပါ
အကြ်မ္းတဝင္ရွိခ်င္လွပါရဲ႕
အိုဘယ့္ ဒီမိုကေရစီ။ ။
လူစိုး
No comments:
Post a Comment