ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳရဲ႕ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ”စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးေတာ့ စိတ္ထဲမယ္ အေတာ္ေလးမေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀မွာ မိသားစုကို တာ၀န္ယူႏိုင္စြမ္း မရွိတာေၾကာင့္၊ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ေတြကို မဦးေဆာင္ႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္လို
ေထာက္ျပသြားပါတယ္။ ကေလးေတြမွာ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေလးေတြမွာ သူတုိ႔ စံျပဳစရာ၊ အတုယူစရာ ေက်ာင္းဆရာေတြ လုိအပ္တယ္လို႔ ဆရာက သူ႔ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေရးထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႕ခ့ဲရတ့ဲဆရာမ်ိဳးေတြနဲ႔ ခုေနာက္ပိုင္းကေလးေတြ ေတြ႕ခြင့္မရေတာ့တာ ဘယ္လိုဆိုးက်ိဳးေတြနဲ႔ ၾကံဳရႏိုင္သလဲဆိုတာ စာေရးေကာင္းတ့ဲဆရာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေရးျပႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ေသခ်ာတ့ဲဘ၀အာမခံခ်က္မရွိျခင္းဟာ
ေခတ္ပညာတတ္အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ေရြးခ်ယ္မႈမွာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ထည့္မစဥ္းစားေတာ့တ့ဲအေနအထားကို ေရာက္ရွိေစခ့ဲပါျပီ။
စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေယာက်္ားသားေက်ာင္းဆရာမရွိေတာ့တ
ဆရာမေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို ထည့္မစဥ္းစာတာမ်ိဳးမဟုတ္ေၾကာင္း
ငယ္ဘ၀မွ ဆရာအေပါင္းနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ မူလပိုင္ရွင္ ဆရာေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳတ့ဲအေနနဲ႔ ေရးပါတယ္။
ဓာတ္ပုံကို google images ရဲ႕ Search box မွာ "teacher in Myanmar" လို႔ ရိုက္ျပီးရွာတ့ဲအခါ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိတစ္ဆုံး ဒီပုံတစ္ပုံမွာပဲ ဆရာတစ္ေယာက္ပါတာ ေတြ႕ပါတယ္။
သူဟာ ေနာက္နားမွာ မတ္တပ္ကေလးရပ္လို႔ပါလား။
စိုးထိုက္
No comments:
Post a Comment